Sırra kadem basasım var.
Bir matbaa bulmalıyım önce.
İlk basımını sonsuz tane yapmalıyım.
Sırra kadem basmalıyım.
Belki o vakit rahatlarım.

huzura kaçmak nedir?

Yalandır.

Huzura kaçılmıyor; huzur, eğet varsa sahiden, ancak yaşanmaya müsait. Kaçmaya uygun değil.

Kaçtığımın ne menem bişi olduğunu kaçmamın 1000. gününde farketmemse, acıklı.

Tuhaf bir de.

sonra

Sonrası tahmin edildiği gibi gitti. Yani herkes karmasındaki hacimli ce bir bölmenin "ben demiştim" diyebileceği gibi. O bölmenin insanları demiş olmakla ne kazandı ve benim kaybımın onların demiş olmasıyla herhangibir rabırtası var mıydı? Yoktu elbette ve sırf bu gerçek "ben demiştim" demeyi marifet sananları yamyam yapıyordu.

Sonra işte, onların dediği gibi oldu. Onlar dedi diye değil ama onların dediği gibi. Sonra ben üzüldüm ama onlar dediği için değil. Onların dediği gibi de değil. Onların anlayamayacağı gibi ve aslında pek üzülmek gibi de değil. Ama üzüldüm.

Kendi kendime delirsem, deli olurdum, o kadar olurdu işte. Delirsem iyi olurdu, her şekilde. Kendinden gayrısını gerçek bulmayan bir kibrin benim gerçekliğimi deli ilan etmesi, onun var olabilmesinin tek koşuluyken beni ben deli miyim şüphesiyle dipdibe kodu, gitti. Delirsem iyiydi de, olmadı. Şüpheyle kendime bakarken, kendime şüpheyle baktığımı bildiğim için, üzüldüm.

İşte sonrası öyle... Bit kadar aklımla haramiliğe soyundum, mağara önünde kalakaldım. Sonrası onların dediği gibi...

Zaman Catallandi

Ikilenen ben degilim, zaman.
Belki baska bir zaman olsa...
Boyle olmazdim.
Belki o baska zaman boyle olmadigi icin boyle simdi...

Gercegi ararken bir yalana dustum sanki. Ask gercekti ve ask tum gercekligine meydan okumayi zorunlu kildiginda gercekligimin cani cehenneme diyebilmekti.
Oyle sanirdim.
Oyle miydi? oyleyse simdi neden?
Neden zaman catallandi?

Bir seydim ben ve o bir sey gibi olamamama neden olan tum kurguyu silersem oldugum seye geri donecektim.
Askla ittim verili gercekligimi.
Ne olursa olsundu, askti iste ve gerisi su faturasiydi.
su faturani odemesen cok cok suyun kesilirdi, gercekten asksiz klirsan nefesin...

Iste tam boyleydi o vakit.
Ama simdi neden boyle degil?
Neden simdi, neden su faturalarimi bu kadar biriktimisken?
Neden son odeme tarihi gecmis yuzlerce fatura arasinda catallandi zaman?
Neden?

Zaman catallandi?


Birini sevdim.
Sevgimi anlatmaya yeltendigim onlarca sey yazdim ona.
Ictendi hepsi.
Ama gun geldi, anlatmaya yeltendigim sevgimin yasanmaya bile deger olmadigini dusundum.
Gittim.

Birini sevdim ve onu sevmis olmak gecmis zamanda kurulan cumlelerde daha gercek.
zamaninda ona seni seviyorum dedigimden daha gercek onu sevdim demek simdi.
zamaninda onu sevmedigim icin degil, sevmenin ne demek oldugunu simdi anladigim icin.
Zaman Catallandi.

ZAMAN ÇATALLANDI.

Visne gibiyim

Oyle sekli kiraz gibiyim, ici limondan eksiyim.
olmasaydi da olurdu denilenim, meyve gibiyim ama tam da degilim.
meyvemsiyim.
visne gibiyim.
visne.

denilirken cazibeli, derdemez ne idugu belirsizim.
derken cekici, isirinca "evlerden ote"yim.

cok sikildim kendimden.
visne gibiligimi fark ettim edeli bir ilgincligim kalmadi kendi gozumde.
fena.

kafamdakiler, yuregimdekiler, hatta icimden gecen en adi en sefil seylerin bile bir hakikiligi vardi.
oyle saniyordum ya da, ne fark eder ki.
fark etmez.

visne gibiyim.
fena olan bu degil.
bunu biliyorum artik.
bu fena.

ya da bir dus muydu yasamak?

Yine dusume girdi dun gece.
Yine o kimbilir ne vakittir dusumde muhasebelestirdigim "belki"lerim ile "keske"lerim...
""Ozur"lerim; "beni affet"lerim.

anlasilan seni terkettigim andaki kadar bencil bilincaltim.
kendi huzuru icin turlu turlu hesaplasmalara girisiyor bitmeksizin, dusunde.

ama bilincim oyle mi, hic belli degil...

ama aslinda biliyorum, bilincim hic oyle degil.

...
"zaman akip gider miydi
sorun muydu bu yollar
ya da neye yasadigini bilmeden
sonsuz muydu yurudugumuz bu sokaklar
ya da bir dus muydu yasamak.."
...

aslinda hic bitmez...

normalliklerle dolu dünyada bir vakit kendini normalin ve hatta herseyin ustunde sanirsin.
oyle degilsindir, gun gelir patlar suratinda bir cesit okkali tokat.
dusunur durursun, icinden gelen baskalik, seni o gune kadar yasatmis fakli varolma hali bu normallikler dunyasinda bi boka yaramamaktadir seni yalnizlastirmaktan baska.
ozgur kizlar, issiz adamlar basit romanlarla yapma baskaliklarin kahramanlaridir.
hayatin normalliginde bu ahramanlar bir kosede terkedilmis meczuplardir.
terkedilmek ve meczup olmak istemezsin. cunku belki de gercekten digerlerinin senin hakkinda ne dediklerini yasamina pusula edecek kadar onemseyen bir normalsindir.
belki insan olarak varolmak, baska oldugunu dusunup ama yine de basite bilgicce boyun egmektir.
basitlik istersin, herkes gibi olmak... herkes gibi yasarsan, basit olani tadarsan mutlu olacagini sanirsin. belki de sanmazsin, oyle olmasini umarsin.
o tokat anina dek yasadigin herseyle "aslinda herkesin yasadigi gibiydi" diyerek hesaplasirsin.

oluyordun askindan, seninki baskaydi yasarken, gidisi kahirdi ve asla kimse kimseyi bu kadar sevmemisti...
asla kimse kimseyi bu kadar sevemeyecekti...
dag delmek de colu gecmek de senin goze aldiklarinin yaninda en fazla aciktan lise bitirme imtihani kadar emek isterdi. sen koca gezegeni birbirine katardin, dag birakmaz, colu tarima acardin... baskaydin... baskaydi askin...

baskaydi bu gezegenle ve icindeki insanlarla iliskin. kendini o gezegenin sakinleri arasindan cekip sadece onlar icin yasayacak bir magrurluk ve erdemle doluydu icin. kendini zerrece onemsemez, kendinin hayalini gerceklestirmek icin kendinden gecerdin...

sendeki cesaret, sendeki yurek kimselerde yoktu. ozel mi dogmustun sonradan mi olmustun hic farketmezdi... hayat sinsice akarken sen sinsiligi dusman bellemistin; soyledigini duyumsamayan, duymadigini bilirmis gibi yapan tonla insansidan apayriydin...

....

terkedildin sonra ve bu aciya dayanmanin tek yolu ona "sen de artik herkes gibisin" demekti.
herkes gibi biriyle herkes gibi boktan bisi olmustu iste ve gozyasina, kahira, bi basina kalmaya, kenidini hayata kapamaya, hesaplasmaya degmezdi... ayakta durmak icin bunlara inanmaliydin. inanmiyordun baslarda ama inanirmis gibi yasaya yasaya inanmaya baslayacagina inandin.

...

hayata karistin sonra. gazete dustu elinden, haber izlemez oldun. oturdugu yerden sovup sayanlara kil oldugun icin oturdun ama sovup saymadin. isleyisin senin gucunu asacak gucte olduguna inandin ve oturdun kaldin. oturup kalmadigin zamanlarin bir yanilsama oldugunu varsaydin, bir vakitler kosmayi istedigin icin degil de gerektigi icin yaptigini varsaydin. inanmadin belki baslarda ama yapa yapa inanmaya baslayacagina inandin.

...

evet aslinda sen de herkes gibiydin. yemek yiyor, kafa buluor, sevisiyor, calisiyor, seviyor ve nefret ediyordun. baskaliklarini o kadar buyuttun ki degererini yitirdiler.

baskaliklarin degerlerini o kadar yitirdiler ki onlara saygin coplugu boyladi. baskalik abartin seni basite susatti basitlik istedin. yaptin.

ama yaptikca olmadi.

olmadi.

cok bir baska olusundan degil, herkes kendince baska, kendini ve yasamini bir ideal sablona yerlestirmeye kalktigindan, cuvalladin. basitlik kurgun bile bir sablondu ve sen karar verip onu yasadin.

olmadi.

olamazdi da...
...

cesaret biter insanda.
ama icinde bagiran asi ses bitmez.
en boktaniysa zaten budur.
cesaretin de asi sesinde kısılmadıkca elin sana meczup demesi seni zerrece ilgilendirmez.
cesaretin bitmis ve fakat isindeki asiyi normale dizginleyememis, ehillestirememissen daimi sanci musallat olur iste basina boyle.

cesaretinin bittigi noktada o asi ses de bitse keske ama...
aslinda hic bitmez.